تأثیر تجویز مقادیر مختلف استرپتوزوتوسین بر پارامترهای مورفومتریک کلیه رت

مقدمه: به علت ارتباط بین ساختار و عملکرد، مطالعه حجم گلومرول ها در درک شروع و پیشرفت گلومرولوپاتی دیابتی بسیار مهم است. هدف مطالعه حاضر محاسبه حجم کلیه و همچنین حجم مطلق گلومرول ها و تعداد کل گلومرول ها در رت های دیابتی به دنبال کاربرد دوزهای مختلف استرپتوزوتوسین stz)) به وسیله روش های مورفومتریک بدون تورش است. مواد و روش ها: 30 رت نر از نژاد ویستار با وزن متوسط 110گرم به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی stz به میزان 15، 45 و 90 mg/kg القا شد. نمونه ها 56 روز بعد از تجویز، تحت بیهوشی به وسیله کتامین هیدروکلراید پس از جدا کردن کپسول در محلول لیلی تغییر یافته تثبیت شدند. بعد از پاساژ معمول بافتی و رنگ آمیزی، روش های مورفومتریک برای محاسبه حجم نواحی مختلف کلیه، حجم مطلق گلومرول ها و تعداد کل گلومرول ها استفاده شد. یافته ها: در این تجربه حجم بافت کورتیکال کلیه در تمام گروه های تجویز دارو افزایش نشان داد در حالی که حجم مدولا تنها در گروهی که stz 90 mg/kg دریافت کرده بود افزایش معنی داری نشان داد (01/0p<). حجم گلومرول ها نیز در تمام گروه های تجویز افزایش معنی داری یافته بود (01/0p<) ولی هیچ تغییری در تعداد کل گلومرول ها مشخص نشد (05/0p>). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که حداقل در دوره های کوتاه مدت القای دیابت توسط استرپتوزوتوسین تجویز دوزهای بالاتر ممکن است اثرات بیشتری بر کلیه داشته باشد و موجب عدم تعادل بیشتری در تجدید سلولی شود.